Archivo por meses: febrero 2020

Parásitos de Bong Joon-ho

La semana pasada fui al cine para ver “Parásitos” la aclamada película de Bong Joon-ho, un director totalmente desconocido para mí, y tengo que decir que tras salir del cine estaba totalmente convencido de que esta era una de las mejores películas que había visto en los últimos diez años.

Pero he de reconocer que hasta el otro día yo estaba totalmente equivocado respecto a esta película, y me negaba a darle ningún merito a sus cuatro Oscars de la Academia del Cine estadounidense. Equivocado como estaba yo, me dirigí al cine para ver “Parásitos” arrastrado por unos amigos que no dejaron de insistir; el resultado ha demostrado que es imposible hacerse una idea de algo sin haberlo vivido antes, en este caso sin haber visto la cinta de Bong Joon-ho, yo estaba equivocado y “Parásitos” es un peliculón con mayúsculas.

Siendo consciente de que ya se han comentado muchas cosas acerca de esta gran obra de arte, me parece necesario escribir una entrada porque de verdad que la película me ha dejado un gran y profundo recuerdo que perdurará durante varios años. Siendo justos hemos de decir que las películas como esta no aparecen en las carteleras cada año, y hemos de ser conscientes que estamos ante una obra maestra de esas que cada vez quedan menos en la industria cinematográfica.

Como decía anteriormente hemos de calificar esta película como obra de arte, y lo hacemos amparándonos en muchos factores que contribuyen al éxito y reconocimiento que se ha ganado en estos últimos meses. Personalmente, considero que tanto el reparto como la interpretación son excelentes, y me es imposible pensar en algún cambio que pudiera mejorar al gran equipo de actores reunidos por Bong Joon-ho y sus colaboradores.

Además hemos de poner el foco en el guión y en una historia total de esas que consiguen conectar con el espectador desde el principio de la misma y no lo dejan ir hasta el final, y también una película que tiene un mensaje; teniendo todo esto en cuenta podemos afirmar que es una película que además de entretener es capaz de transmitir las ideas que el director quiere expresar. “Parásitos” es una película muy divertida de grandes momentos de no parar de reír, pero también tiene un mensaje comprometido con la causa social y en contra del sistema de clases y la explotación de los más desfavorecidos.

En definitiva “Parásitos” no es sólo justa ganadora de cada uno de esos reconocimientos que ha recibido, sino que además se merece cada uno de los espectadores que han salido del cine con esa sensación de haber visto una película diferente y especial. Decir que es muy recomendable, es decir poco; estamos ante una de esas películas imprescindibles que irá ganando aún más prestigio y reputación con el paso de los años, así que no dejéis pasar la oportunidad de ir a verla al cine si aún está en cartelera.

Recensión: Carrusel de Berta Dávila

IMG_20200217_203956

Nesta primeira recensión escrita en galego gustaríame dedicarlle unhas palabras a un dos mellores libros do pasado ano, gañador do Premio García Barros de Novela, e elixido como mellor novela galega do ano 2019 pola revista dixital Fervenzas literarias; refírome a “Carrusel” obra que asina a escritora santiaguesa Berta Dávila.

Teño que confesar que descubrín esta historia gracias a unha entrevista cá autora no programa Zigzag da TVG; pero a pesar de que a historia parecíame moi interesante, non me atrevía a darlle unha oportunidade xa que nunca antes lera ningún texto de autoficción. Pero todo quedou resolto a principios de mes cando me atopei cun exemplar desta novela na biblioteca e decidín darlle unha oportunidade dunha vez por todas.

“Carrusel” é unha novela curta escrita en primeira persoa, na que se mesturan lembranzas de diversos períodos dá vida dá nosa protagonista. Ademais ó tratarse dunha novela de autoficción é moito maís doado conectar ca narradora. Gustaríame destacar tamen esa forma de empregar a linguaxe que presenta a prosa dá autora, capaz de construír imaxes poderosas que nos fan vivir a historia case na nosa propia pel, algo ó que tamén axuda esa atmosfera presente neste libro.

Temas tratados nesta novela poden ser a perda; a enfermidade mental vista desde un punto de vista próximo, sincero e realista; a familia e a maternidade; os recordos do pasado; e tamén mencionar a importancia tanto da música como das matemáticas moi presentes en toda a novela. Non debemos esquecer que esta é unha novela de carácter intimista que se centra na vida corrente.

Esta é unha viaxe literaria que nos transporta a un tempo convulso a nivel persoal da nosa narradora, no que como lectores somos testemuñas desas relacións familiares tan particulares que xorden entre a avoa, o tío, e a neta; xa cós tres comparten a mesma enfermidade mental, pero deciden afrontala de maneiras totalmente distintas. Como dicía anteriormente o tema da doenza mental está moi presente, e está tratado dunha forma moi real, próxima e orgánica.

Gustaríame finalizar esta recensión recomendando “Carrusel” a todo o mundo, un libro que a pesar de centrarse nas reflexións, os recordos, as vivencias e nos pensamentos, noutras palabras está cheo de momentos que o lector atesourará ao final da lectura. E Sobre Berta Dávila dicir que é unha escritora que empezou a escribir con vinte anos e é gañadora de prestixiosos premios literarios; e ademais unha autora total que escribe tanto poesía como narrativa; así que espero ler máis obras desta escritora no futuro.

Reseña: La única historia de Julian Barnes

the_only_story-julian_barnes

Hay algunos autores que uno lee con la plena convicción de que va a sentarse a disfrutar no sólo de su exquisita prosa, sino que además se va a dejar envolver por una historia narrada a la perfección, eso es exactamente lo que me ocurre con Julian Barnes. Personalmente considero que el escritor nacido en la ciudad inglesa de Leicester es uno de los mejores escritores de su generación, y hasta la fecha no he dejado de sorprenderme con cada uno de sus libros.

Mi última lectura corresponde a una de las últimas novelas publicadas por Barnes y que lleva por título “La única historia”, y me gustaría empezar diciendo que es uno de esos libros que tras leer el primer párrafo uno sabe perfectamente lo que se va encontrar en las páginas de esta novela.

Esta novela de apenas doscientas dieciocho páginas nos cuenta el amor que surge entre Paul y Susan, él un estudiante de diecinueve años y ella una mujer casada de cuarenta y ocho; pero siendo justos con el texto de Barnes hemos de decir que esta novela es mucho más que una historia de amor. En verdad estamos ante un ejercicio de contraste entre el pasado y nuestros recuerdos, pero también aparecen otros temas como puede ser el cambio generacional y sus efectos en la sociedad.

También me gustaría decir que, en mi opinión, tenemos una novela con un matiz feminista que ejemplifica nuestra protagonista, Susan Macleod, una mujer atrapada en un matrimonio infeliz, una mujer que lo arriesga todo por lograr su felicidad, y una mujer alcohólica que refleja a la perfección como estas eran apartadas por la sociedad.

Contada en tres partes esta es una historia en la que nos encontraremos con tres voces narrativas, la primera persona del singular en la primera parte, la segunda persona del singular en la segunda parte, y finalmente la tercera persona del singular en la parte final. En este repaso que hace Paul acerca de su historia somos testigos de cómo repasa ese enamoramiento juvenil y espontáneo que surge entre él y Susan, y luego como aparecen los primeros síntomas de la enfermedad de Susan, hasta llegar a la tercera parte en la que nos cuenta su vida y los efectos de los problemas de Susan con la bebida y cómo ha afectado a todas las personas que la conocieron.

Me gustaría terminar esta reseña recomendado esta novela de Julian Barnes porque, de verdad, me ha conmovido profundamente encontrarme con una historia como la de Susan, y no deja de ser curioso que a pesar de que Paul es nuestro narrador es Susan la verdadera protagonista. Además me ha gustado mucho la ambientación, en la Inglaterra de aquellos años reinaba una atmósfera opresora y una sociedad que marca de una manera muy estricta lo que es o no moralmente aceptable para la comunidad. En definitiva si en 2019 no has leído “La única historia”, no dejes pasar la oportunidad en 2020 de acércate a esta maravilla literaria.

Mystery Jets en ocho canciones

Con motivo del próximo lanzamiento del séptimo álbum de estudio de este grupo londinense, me gustaría dedicarles una entrada para repasar una carrera que está plagada de grandes canciones. Mystery Jets es uno de los grupos actuales que más me gustan, y a los que tengo gran estima porque han sido capaces de mejorar con cada álbum.

Personalmente tengo las expectativas muy altas con este álbum que verá la luz el tres de abril (aunque se puede escuchar un adelanto en Spotify). Todos los que conocemos un poco la historia de este grupo sabemos que el lanzamiento de este, tan esperado, disco tuvo que ser pospuesto debido a una operación de emergencia a la que se sometió Blaine Harrison en el verano de 2019, es por ello que tal vez todos queremos poder sentarnos a escuchar este “A Billion Heartbeats” desde el principio hasta el final.

Otra noticia que ha salpicado el lanzamiento de este séptimo álbum ha sido la salida del grupo de uno de sus miembros fundadores, el guitarrista y también cantante, William Rees. William se despidió de sus compañeros mediante un post en Instagram y dejando claro que seguirá vinculado a la música.

Dicho esto, ahora sí que podemos repasar todos esos temazos firmados por Mystery Jets:

Y qué mejor forma que empezar esta selección de diez canciones de los Mystery Jets que hacerlo con uno de los temas que encontraremos en el nuevo disco, y que lleva por título “Screwdriver”, esta es una canción que habla sobre los peligros del auge nacionalista que estamos viviendo en Europa.

También me gustaría destacar canciones más antiguas y que forman parte de esos primeros álbumes que vieron la luz a finales de la pasada década. Un buen ejemplo es “Young Love”, que personalmente es el tema con el que descubrí a este grupo, y todo gracias a que en la canción colabora Laura Marling cantando a dueto con William Rees.

Otro de esos temas que ya tienen unos cuantos años es “Serotonin”, tema que da nombre a uno de sus discos más ambiciosos, y que simboliza uno de los puntos de inflexión en la carrera del grupo, y además es una canción que desprende una energía especial.

Tampoco no me quiero olvidar de “Someone Purer” tal vez una de sus mejores canciones a nivel de letras, y también cómo va evolucionando con la incorporación progresiva de todos los instrumentos. Este tema fue escogido como single promocional de su quinto trabajo discográfico, y aunque pasó desapercibido en los charts de los más exitosos, les ayudó a consolidarse como un grupo más conocido llegando a colocar este álbum entre los cuarenta mejores del Reino Unido.

En 2016 aparecía “Midnight’s Mirror” tema en el que volvemos a encontrarnos con William Rees en su faceta como vocalista, y que nos demuestra una evolución en el sonido que se aleja totalmente de todo lo grabado por el grupo hasta la fecha. Un sonido más pesado, y una producción mucho más cuidada que sin duda alguna ayudaron a definir el sonido del grupo.

Otra canción que afianza la idea de que un álbum puede definir la carrera de un grupo, podría ser “Bubblegum”, tema que al igual que el anterior encontrarlos en el sexto álbum de Mystery Jets “Curve of the Earth”. Pero tal vez la diferencia es que en “Bubblegum” apreciamos una estructura más tradicional de una canción pop.

Y no podemos obviar que los orígenes del grupo estaban en la música popular, y en esas cancioncillas alegres como puede ser “Two doors down”, canción de temática relacionada con ese amor juvenil, que es algo muy presente en ese fantástico álbum que era “Twenty One”.

Y para terminar una canción que a pesar de no aparecer en ninguno de los álbumes publicados por el grupo, me parece que merece una mención especial. Me refiero a “The World Is Overtaking Me”, porque es una de esas canciones que cuando escuchas por primera vez puede pasar desapercibida, pero que luego es difícil quitarte de la cabeza.

Esto es todo por mi parte, y teniendo en cuenta lo mucho que me ha impresionado este grupo desde la publicación del anterior álbum, estoy seguro de que “A Billion Heartbeats” será uno de los discos del año.

Recensión: As Ramonas de Ana Cabaleiro

As-Ramonas

A recensión desta semana faime especial ilusión porque tratase dun dos mellores libros que lin no que levamos de ano, ademais porque supón unha pequena reconciliación cá narrativa escrita en Galego. “As Ramonas” de Ana Cabaleiro é un libro ó que xa lle tiña botado o ollo desde fai uns meses, e ó que lle tiña moitas ganas.

O que me chamou a atención desta novela foi por unha parte a súa portada, e por outra a sinopse da novela. Esta é a historia dunha muller loitadora e soñadora que persegue con ansia a súa meta de triunfar no mundo da arte. Mona Otero, que é como se chama a nosa protagonista, foi sancionada coa perda do carné de conducir, e o feito de non pode dispoñer de coche propio, polo que depende doutras persoas para desprazarse.

Esta novela gañadora do premio García Barros en 2018 é a segunda obra publicada por Ana Cabaleiro (Silleda, 1974) na editorial Galaxia, e nela cóntanos unha historia cun carácter claramente feminista, e na que o rural está tamen moi presente pero visto desde unha perspectiva máis actual e moderno. Ambientada en Saídres, Lalín e Compostela (localizacións unidas pola estrada nacional 525), ponse de manifesto a diferenza entre o centrismo e a periferia, e quen define o que está no centro ou na periferia.

Como dixen anteriormente as viaxes en coche son algo moi importante nesta novela, pero tamen é mencionado outro medio de transporte que é igual de importante para o que a autora nos quere transmitir, refírome ó tren; un tren pouco operativo que é unha imaxe do abandono que sofre o rural.

Outro tema que podemos atopar é o mundo feminino, e é algo que vemos nas nosas cinco Ramonas. É certo que Mona Otero como protagonista ten maior peso dentro da historia, e nela atopamos a esa muller traballadora e independente que ten que deixar o rural para poder triunfar como fotógrafa. Pero tamén nos atoparemos con outras Ramonas que representan á perfección o seu rol, e así temos: unha nai, unha avoa, esa mellor amiga dende a infancia, e ata unha concelleira que xogará un papel moi destacado no devir da nosa protagonista.

Recomendo esta novela porque de verdade penso que Cabaleiro creou unha desas historias que atrapan ó lector desde o principio ata o final, e que che fan comprender os seus personaxes, noutras palabras que podes vivir a novela en primeira persoa. Ademais os temas aquí tratados reflicten unha realidade moi presente en Galicia coa que moitas persoas poden sentirse identificadas. E para finalizar gustaríame compartir unha cita da autora, que se pode aplicar perfectamente a este libro “A arte é para todos.”.

Reseña: Los ingrávidos de Valeria Luiselli

Valeria_Luiselli

Hoy me gustaría dedicarle una entrada a uno de los primeros libros que he terminado en este 2020. Se trata de un libro de una autora de la que no había leído nada en el pasado, pero de la que había leído muy buenas reseñas y opiniones, así que en este descubrimiento personal me he encontrado con un libro que me ha gustado mucho y una autora de la que me gustaría seguir leyendo más cosas en el futuro.

El libro en cuestión lleva por título “Los Ingrávidos” (2011), y supuso el debut narrativo de una autora que anteriormente había publicado un libro de ensayos. De Luiselli también me gustaría decir que es la segunda autora mexicana que he leído, y que la descubrí gracias a una entrevista que le hicieron en Radio 3 el año pasado cuando se encontraba presentando su última novela en España.

Pero volviendo a estos ingrávidos, esta es una novela que posee un estilo narrativo poco común en el que dos personajes van contando su historia de una forma no lineal en la que el tiempo es algo que fluye del presente al pasado. Es especialmente llamativo que nuestros dos narradores se vayan alternando, y me gustaría decir que es un recurso que enriquece la experiencia lectora.

Nuestros dos narradores son una mujer mexicana que en la actualidad está casada y tiene dos hijos, y que rememora sus años de juventud en Nueva York donde trabajó como editora en donde quería publicar unos textos perdidos del poeta Gilberto Owen. Y también el propio Gilberto Owen que nos cuenta de manera ficcionada como era su vida en el Nueva York de los años veinte, una vida en la que somos testigos de una vida familiar rota, y también esa vida de artistas y poetas en la que se dejarán ver otros ilustres escritores como Federico García Lorca, Nella Larsen o Louis Zukofsky.

Una de las cosas que más me han gustado de este libro es como se trata el tema de la realidad en contraposición con nuestra propia percepción acerca el pasado, o en otras palabras lo que realmente ha ocurrido y como recordamos los hechos. También me ha gustado, y mucho, el final del libro pero prefiero no comentar nada ya que no quiero quitarle esa magia con la que las dos historias se entrelazan.

Y para concluir me gustaría hacerlo recomendando esta novela a todo el mundo, porque de verdad que Valeria Luiselli ha construido una novela muy interesante en la que los ingrávidos son los propios personajes que se encuentran en diferentes dimensiones.