Recensión: Alianza de Luís Valle

Máis información na web de Edicións Barbantesa

É por todos coñecido que en Galicia temos unha gran tradición poética, e son moitos os nomes que todos coñecemos e admiramos; e unha das grandes vantaxes desta rica tradición é a de poder descubrir novos autores dos que queres ler todos os seus libros, e isto foi o que me ocorreu a min cando rematei de ler o poemario «Alianza» de Luís Valle e que podemos atopar publicado por Edicións Barbantesa.

Luís Valle é un poeta lucense, que ten publicados máis de dez poemarios se combinamos a súa produción en galego e en castelán, onde destaca a súa última publicación que é este libro que leva por título “Alianza”. Unha traxectoria de case vinte e cinco anos de carreira literaria, que foi recoñecida pola crítica en varias ocasións, como ben reflexan os premios recibidos: no 2008 o Premio de poesía Caixanova por A caída, no 2010 o Premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón por Fedor, e no 2015 o Premio Lueiro Rey de poesía por As cicatrices do Sol.

En “Alianza” atopamos un total de cincuenta e oito poemas dedicados ao amor, poemas que a pesar da súa brevidade están cheos de reflexións que o poeta comparte cos lectores; e neste libro no que o amor o é todo, tamén a parella é un tema principal. Teño que recoñecer que me gustou moito a estrutura empregada polo autor, onde os poemas parecen que dialogan entre si, ademais de facelo co espazo que hai entre eles na propia páxina.

En definitiva, paréceme que «Alianza» de Luís Valle (Edicións Barbantesa) é unha proposta poética moi disfrutable, que nos fai pensar sobre un tema tan universal como é este que sempre se considerou un dos grandes temas da literatura. Eu pola miña parte espero seguir descubrindo a obra de Luís Valle, porque de verdade que me gustou moito este libro.

Anuncio publicitario

Reseña: Así era Lev Tolstói (III). Tolstói y la música

Más información en la página web de la Editorial Acantilado

Hoy me gustaría comentar un libro que me ha ayudado a conocer más en profundidad a uno de los autores de mi vida, me refiero a “Así era Lev Tolstói (III). Tolstói y la música” una obra que ha sido editada y traducida por Selma Ancira, y publicada por Editorial Acantilado. Este es un pequeño libro en el que nos encontraremos con diversos textos que nos ofrecen una visión personal sobre el hombre detrás del gran nombre de las letras rusas que era el escritor nacido en Yásnaia Poliana, pero lo hace centrándose en todo lo relacionado con la música, y con un carácter casi intimista que ofrecen los textos aquí recopilados que recogen testimonios de personas que conocieron a Tolstói.

Pero antes de entrar a comentar más en detalle este maravilloso libro, me gustaría dedicarle unas líneas a Selma Ancira, porque no sólo estamos hablando de una de las mejores traductoras de la obra de Tolstói, con varios premios en Rusia que reconocen su trabajo, ni de una gran editora capaz de crear obras tan interesantes como esta serie que repasan su vida. Ancira es una autora, que también merece mucho la pena leer en sus entrevistas en las que consigue transmitir un entusiasmo muy grande sobre la literatura rusa en general, y sobre Lev Tolstói y Marina Tsvietáieva en particular.

Este libro que podríamos encuadran tanto dentro del ensayo como de la biografía, es una gran oportunidad para que todos los lectores y todas las lectoras que han disfrutado de las grandes obras del escritor ruso puedan seguir leyendo más historias sobre aquella época que tanto aman, pero en esta ocasión el protagonista será el propio autor. Es gracias a los testimonios recogidos por Ancira, y que pertenecen tanto a textos de músicos que conocieron a Tolstoi como a cartas firmadas por amigos y familiares, que nos acercamos un poco más a su personalidad y a sus costumbres.

La estructura que presenta este “Así era Lev Tolstói (III). Tolstói y la música”, con nueve textos que nos van ofreciendo diferentes momentos de su vida desde que era un joven que se encontraba de viaje por Europa tras regresar de la guerra y hasta sus últimos días en su retiro en Yásnaia Poliana, es un gran acierto porque hacen que la experiencia lectora sea mucho más disfrutable. Es cierto que el lector descubrirá cosas que no conocía, por ejemplo: que el propio Tolsoi enseñaba canto en las escuelas primarias de Yásnaia Poliana; pero también es innegable que la anécdota con la mujer bashkiria y su defensa de la canción folklórica bien podría haber sido algo propio de uno de sus personajes.

A modo de conclusión, me gustaría recomendar la lectura de “Así era Lev Tolstói (III). Tolstói y la música”, un libro firmado por Selma Ancira y publicado por Editorial Acantilado, que es una bonita forma de entrar en el mundo interior de uno de los escritores más importantes de la historia. Este es un libro perfecto para leer en una tarde de primavera, y también es muy recomendable leerlo con calma y acompañando esta lectura con buena música, pero por respeto a Tolstói evitaremos incluir en nuestra selección musical al maestro Wagner.

Recensión: O nome da Rosa de Umberto Eco

Máis información na web de Aira Editorial

Hoxe quero comentar un libro que, como a moitos lectores, facíame moita ilusión poder lelo; pero neste caso o que me afastaba de poder facelo antes non era unha falta de ganas pola miña parte, senón o ás veces complicado feito de atopar esa edición desexada, refírome a esa edición que igualase a grandeza dunha historia tan querida polos lectores como o é esta obra asinada por Umberto Eco en «O nome da rosa«, é por iso que penso que é un motivo de auténtica ledicia o poder ler en galego esta magnífica novela que foi traducida por Maite Jiménez Pérez, e que conta cunha edición moi coidada nos detalles realizada por Aira Editorial.

A miña primeira aproximación á novela de Eco foi grazas á película de Jean-Jacques Annaud, e que estaba protagonizada por dous grandes actores como Sean Connery e F. Murray Abraham, dela teño que dicir que non gardo moitos recordos xa que foi unha película que nos puxeron unha vez no instituto, o que si que recordo é que ese misterio naquela abadía italiana era moi interesante.

Pero sendo xustos habemos de dicir que a novela de Umberto Eco é tanto maior como mellor en comparación coa súa adaptación cinematográfica, é certo que agora a coñecemos como un deses clásicos modernos da literatura universal, pero non habemos de esquecer que esta obra foi merecedora do Premio Strega no ano 1981, aínda que podemos afirmar que o seu maior éxito é o de conseguir enfeitizar aos lectores co paso dos anos.

Aínda que considero que a trama de «O nome da rosa» é bastante coñecida, paréceme que pode ser interesante tratar de resumir nun par de liñas o que nos imos a atopar nesta novela na que se narran as investigacións detectivescas que realiza o frade franciscano Guillerme de Baskerville para esclarecer os crimes cometidos nunha abadía benedictina no ano 1327, e para iso contará coa axuda do novicio Adso, que é o noso narrador.

Se nos paramos a pensar podemos tratar de definir cales son as calidades que xustifican o éxito desta obra, empezando por personaxes memorables como Guillerme ou Jorge de Burgos; pero nunha novela coral como esta o gran acerto de Eco está no proceso de individuación dos personaxes e que desta forma cada un dos monxes da abadía fale con voz propia e sexa recoñecible polos lectores. Pero tampouco podemos negar que «O nome da rosa» é unha novela de xénero, que ademais de cumprir as normas e convencións das novelas de detectives, pode presumir de ter unha linguaxe rica e elevada, diálogos moi enxeñosos e interesantes á hora de facer avanzar a acción, un gran desenvolvemento tanto temático como de personaxes, o que lle da unha profundidade máis próxima á literatura de calidade que aos bestsellers.

Para finalizar, gustaríame moito recomendar esta nova edición de «O nome da rosa» de Umberto Eco na edición de Aira Editorial, porque de verdade que me parece que os bos libros merécense tanto bos lectores como boas edicións. Comentouse moito o feito de que se considere a Guillerme de Baskerville como unha especie de trasunto de Sherlock Holmes e Adso no papel de Watson narrando a historia, así que esta é unha novela que todo amante das obras de Arthur Conan Doyle non pode deixar escapar. En definitiva, este é un libro moi recomendable que seguiremos lendo e volvendo a ler.