Archivo por meses: marzo 2022

Reseña: Una casa llena de gente de Mariana Sández

Solemos decir que los libros nos hacen viajar sin apenas salir de nuestra casa, y aunque esta novela nos llevará hasta Argentina, el viaje que haremos será uno a nivel personal con nuestra protagonista y gracias a nuestra narradora. Un viaje lleno de recuerdos es lo que los lectores se encontrarán cuando empiecen a leer Una casa llena de gentede Mariana Sández (Impedimenta, 2022).

El libro presenta una estructura muy interesante, en la que la autora nos ofrece pequeños fragmentos de la vida familiar narrados por una madre que le ha legado una serie de cuadernos a su hija, mientras que a la vez vamos descubriendo más detalles acerca de estos episodios comentados por otros personajes relacionados con los acontecimientos.

Centrándonos en la vida de nuestra protagonista, Leila Ross, iremos descubriendo los pequeños secretos de la vida familiar de una mujer que vive por y para los libros. Una vida familiar que está marcada por esa mudanza que hacen cuando su hija, Charo, aún es una niña pequeña. Una mudanza, a un nuevo apartamento, que nos servirá para conocer tanto a esta familia como a los nuevos vecinos.

Podemos decir que tres de las grandes virtudes de “Una casa llena de gente” son: que se trata de una novela coral, en la que los diferentes personajes que vamos conociendo son los que con sus puntos de vista hacen que la novela crezca; un magistral uso de la analepsis, algo que apreciamos en las cartas que Leila le deja a Charo; y el manejo del suspense, aunque no lo parezca en esta novela que habita en los recuerdos, también hay espacio para un acontecimiento que sorprenderá a los lectores.

Y no quiero dejar de mencionar lo mucho que me han gustado todas esas relaciones familiares que aparecen recogidas en una novela, que nos enseña esa relación tan especial que se da entre una madre y su hija, primero con Leila y Charo, y luego con Leila y su propia madre “la Granny”. Además, de esa relación que se establece entre los vecinos del “sandcastle”, especialmente entre la familia de los Almeida y los Vilendi.

Para terminar me gustaría recomendar la lectura de Una casa llena de gentede Mariana Sández (Impedimenta), un libro cuyo hilo conductor es la relación entre Charo y Leila, y en donde somos testigos de cómo una hija, ahora adulta, confronta sus percepciones de niña y se apropia del legado de esta mujer tan poderosa que fue su madre. Y también podemos decir que es un libro que va atrapando a los lectores poco a poco, llegando a un final en el que los lectores llegamos a entender esta historia tan maravillosa.

Reseña: El hombre que perdió la cabeza de Robert Walser

Algunas veces nos ocurre que nos encontramos con un libro que nos gusta mucho y que tras terminarlo deseamos poder volver a empezarlo una y otra vez, es como si su lectura nos pudiera llevar a un lugar en donde queremos permanecer más tiempo, y esto fue lo que me ocurrió cuando llegue a la última página de “El hombre que perdió la cabeza” de Robert Walser, un libro que podemos leer en castellano gracias a la traducción de Juan de Sola para la editorial Las Afueras.

Este es uno de esos libros que entraría dentro de la categoría de libros que no tienen edad, y ciertamente no importa la edad que tengas porque te va a dejar cosas y te va a parecer interesante; es uno de esos libros que es para todo tipo de público y dependiendo de la edad que tengas le vas a ver ciertas cosas, pero que todo el mundo lo puede disfrutar.

El hombre que perdió la cabeza” está escrito de una forma muy sencilla, pero también es cierto que está lleno de poesía y con un buen toque de humor. Un texto que podría decirse que es imaginativo, filosófico y surrealista, en el cual, un hombre que no se da cuenta de nada de lo que ocurre a su alrededor, acaba perdiendo su propia cabeza. Un texto que está acompañado por las maravillosas ilustraciones de Carmen Segovia.

A modo de conclusión, me gustaría recomendar El hombre que perdió la cabezade Robert Walser (las afueras), especialmente a aquellas personas que aprecian las historias sencillas, pero que te hacen reflexionar. También me gustaría añadir, que muchas veces no somos conscientes de que las grandes historias también pueden aparecer en el pequeño formato, y en cuentos como este uno puede disfrutar de literatura de la buena.

Recensión: Queres facer o favor de calar, por favor? de Raymond Carver

Máis información na web de Rinoceronte Editora

Hoxe quero falar dun libro de relatos que nos descobren a un gran autor e que agora podemos ler en galego grazas á tradución de Moisés Barcia para Rinoceronte Editora, estou a falar de “Queres facer o favor de calar, por favor?” de Raymond Carver.

Carver, un dos mellores contistas do pasado século, e un dos grandes nomes das letras en Estados Unidos, é un deses escritores que segue estando presente por tratar temas que son temas correntes, e que o de Oregon converte en alta literatura pero no pequeno formato dos contos.

Chámame poderosamente a atención o ben que se le este libro, no que nos imos a atopar con máis de vinte relatos curtos que reflicten un instante da vida, e paréceme que o segredo está en que todos os textos que forman parte deste “Queres facer o favor de calar, por favor?” manteñen un mesmo nivel, e non hai ningún relato que destaque por encima do resto.

Sen querer destripar estes relatos e arruinar a experiencia lectora a futuros lectores, porque certamente merece moito a pena ir lendo aos poucos este libro. Gustaríame dicir que lembro que un trataba sobre unha parella que sente o desexo de irse a vivir ao campo, pero de súpeto o protagonista masculino dáse conta de que cometeron un erro ao mudarse; ou unha historia na que un matrimonio vese envolto nun proceso de embargo e teñen que tratar de vender o seu coche canto antes; ou aquela perturbadora equivocación telefónica que experimenta Arnold cando recibe unha chamada de Clara Holt; ou algúns protagonizados por nenos ou adolescentes, como aquel mozo que engana á súa nai para non ir ao colexio e así poder escaparse para ir pescar.

Mención especial merécese o último dos relatos que pechan este libro, ademais trátase do relato que dá título ao libro, refírome a “Queres facer o favor de calar, por favor?”, un relato que non debemos de pensar que é o mellor dos que aquí se reúnen, pero si que se trata do máis extenso; e nel atopámonos con esta parella de profesores que casaron novos, e permaneceron toda a súa vida xuntos, pero un día Ralph obsesiónase coa idea de que a súa muller foille infiel. Este é un relato no que está presente o monólogo interior, que nos serve para meternos na cabeza de Ralph, e está dominado pola atmosfera creada polo autor e que pon ao lector en tensión desde as primeiras páxinas.

Para terminar, gustaríame recomendar a lectura de “Queres facer o favor de calar, por favor?” de Raymond Carver (Rinoceronte Editora), un libro que pode funcionar moi ben como tarxeta de presentación deste autor que segue atraendo lectores aos seus libros, e isto é grazas a que a súa obra resistiu moi ben o paso do tempo. Persoalmente, teño que confesar que quedeime con gañas de seguir lendo máis relatos de Carver, un autor que sen ningunha dúbida entrou no meu Top de contistas favoritos, e do que espero poder ler máis libros no futuro.