Archivo de la categoría: Reseñas literarias

Recensión: A Culpa de María Solar

Moitas veces atopámonos con libros que exceden todas as nosas expectativas, ainda a pesar de que se trate dun título no que tiñamos moito interese por ter sido recoñecido co Premio Xerais de Novela, pero iso foi exactamente o que me aconteceu cando comecei a ler A Culpade María Solar (Editorial Xerais) porque este é un libro que che irá sorprendendo con cada capítulo, e nel atoparémonos coa vida mesma con todas as súas grandezas e miserias.

Esta historia constrúese sobre dous personaxes tan fascinantes como son os de Mirta e Marcela, personaxes do século XX, que nos mostran esa Galicia sen recursos nin oportunidades despois da Guerra Civil da que as nosas protagonistas só poden fuxir en busca de algo de paz e unha nova vida; pero o camiño que terán que percorrer estas dúas mulleres non será doado, e só tras a súa chegada a Arxentina empezaran o seu ascenso social no mundo do espectáculo.

Teño que dicir que me encantou o ben estruturada que está esta novela, as tres partes na que se divide dialogan entre elas, pero tamén hai un oco para crear algo de misterio arredor da trama. Empezamos con A herdanza, na que a través de Amanda coñeceremos o inicio de todo, cando un día recibe na oficina do banco a unha clienta tan singular como a señora Gondar, para logo descubrir que ela era a herdeira da sua fortuna. E seguimos con A culpa, un sentimento moi presente na parte central, esa que está narrada por a propia Mirta Gondar. Na parte final de A pel volvemos atoparnos con Amanda para pechar este círculo cheo de recordos e segredos.

Gran parte da historia está narrada pola propia Mirta, a modo de entradas nun diario que está datado entre os meses de marzo e maio de 2004, e no que se nos contan varios dos acontecementos que marcaron a súa vida. Isto é algo moi interesante porque nos permite achegarnos aos seus sentimentos e as súas vivencias en primeira persoa, pero tamén é certo que á vez mantén a Marcela como esa gran incógnita, que como lectores iremos descifrando co avance da lectura e tamén grazas ás indagacións de Amanda e Enric.

Como comentaba ao principio esta é unha novela na que o gran tema é a vida, pero tamén atopamos que se fala sobre a amizade e esa sororidade entre dúas rapazas que terán que pasar por momentos moi duros; outro tema interesante é o da maternidade e a vida profesional; pero os grandes temas son a culpa e tamén a memoria de como lembramos as decisións que imos tomando.

A modo de conclusión gustaríame recomendar a lectura desta gran novela que é A culpade María Solar (Xerais), sen ningunha dúbida un dos mellores libros que lin neste 2023. Un libro que gocei moito, especialmente toda a parte de Mirta e Marcela en Arxentina, ademais dese final no que os lectores chegamos a entender esta historia tan marabillosa e tamén adictiva que fai que cada día queiras ler un pouco máis.

Anuncio publicitario

Recensión: A Faia de Ponto. Le roi de la Galice

Hoxe quero dedicarlle unhas liñas a un libro que me impresionou moi gratamente, xa non só coa súa lectura senón tamén ao follealo, e dándome conta de todo o traballo e o esmero posto neste artefacto poético ou libro obxecto que leva a firma de Alba Cid e Estevo Creus, que ten ilustracións da artista Maria João Worm, e que podedes atopar nas librarías grazas a aCentral Folque.

Obviamente os grandes protagonistas desta historia son Ponto, que foi rei de Galiza e de Bretaña. Ademais da propia faia, que ilustra a capa do libro, e é un elemento moi estreitamente ligado ao propio Ponto, trátase dunha faia que aparece no bosque artúrico de Brocelianda. Tamén debemos mencionar ao personaxe de Sidonia, quen non sabe se “ama porque espera, ou era ao revés?”, este é o interes amoroso de Ponto, e quen será a raíña de Bretaña.

En parte podemos afirmar que esta é unha obra que nace grazas a un romance medieval francés de finais do século XIV, o coñecido como “Ponthus et la belle Sidonie”, onde os recordos daquel antigo reino de Galicia mestúranse co artúrico. Mentres que a outra parte póñena os dous autores, tanto Alba Cid como Estevo Creus, que lle dan unha volta de porca a esta historia e desta forma traer ao presente estes mitos antigos da historia galega.

A modo de conclusión, gustaríame moito recomendar a lectura de “A Faia de Ponto. Le roi de la Galice” de Alba Cid e Estevo Creus (aCentral Folque), persoalmente paréceme que esta é unha proposta literaria moi interesante, e é algo moi especial atoparse con esta relectura poética deste mundo medieval habitado por personaxes tan fascinantes como son Ponto e Sidonia, un mundo medieval que pon en valor o legado daquel reino antigo de Galiza e a súa importancia na Europa do momento. Do mesmo xeito que tamén é moi interesante atoparse con dúas voces ben recoñecidas que se apropian dun relato como este, que xa ten un longo percorrido ao longo dos séculos, e fano cun estilo e unha sensibilidade propia de dous grandes nomes da poesía galega actual.

Reseña: La bestia ideal de Erika Martínez

Hoy quiero dedicarle una entrada en el blog a mi primer descubrimiento literario de este año, se trata de una autora que realmente no conocía de nada, pero que me ha sorprendido muy gratamente con su poemario “La bestia ideal” (Editorial Pre-Textos) su autora es Erika Martínez.

La bestia ideal de Erika Martínez está dividida en tres partes. Siendo la primera la que se aproxima más a lo realista y lo cotidiano, en donde hay poemas que guardan una crítica social y al capitalismo. Mientras que la segunda parte, “Santiago”, son poemas con mucha música, y en los que estos poemas dialogan con la música de Santiago Auserón. Y en la tercera, y última parte, volvemos a apreciar ese inconformismo literario e ideológico.

Los cuarenta y siete poemas que forman parte de este libro nos dejan temas como: la memoria y las personas queridas, una reflexión sobre el lenguaje, y el tema del cuerpo. Me ha parecido que es un poemario con mucha música, pero también con ciertos toques de humor, que te sacan una sonrisa o te hacen levantar los ojos de la página y pensar en lo que has leído.

Por mi parte sólo puedo recomendar la lectura de “La bestia ideal de Erika Martínez, un libro de poemas que merece mucho la pena conocer y leer con atención. Espero seguir leyendo más obras de esta autora que tanto me ha sorprendido, y quiero recordar que sus libros de poemas han sido publicados por la editorial Pre-Textos.

Recensión: Carol de Patricia Highsmith

Como todos sabedes 2022 foi o ano do centenario do nacemento de Patricia Highsmith, un acontecemento moi especial que nos deixou varias propostas editoriais ao redor desta gran escritora estadounidense; e unha destas interesantes propostas foi a protagonizada por Kalandraka Editora, quen o pasado mes de setembro publicaba a primeira tradución de “Carol” ao galego, un feito que é posible grazas a impecable tradución de María Alonso Seisdedos.

Carol” é unha novela de amor entre dúas mulleres, unha delas é a moza Therese Belivet, quen se atopa traballando nuns grandes almacéns neoiorquinos durante a campaña de nadal, e alí é onde precisamente coñece a Carol, quen está buscando un boneca para a súa filla; e a partir deste breve encontro vaise construíndo unha desas grandes historias de amor que nos regala a literatura.

Unha das cousas que sempre se comentan sobre esta novela de Patricia Highsmith é que foi a primeira novela de tematica homosexual que non remataba traxicamente; pero a pesar de que a relación entre Therese e Carol é o eixo fundamental do libro, non debemos de cometer o erro de pensar que só se trata dunha historia de amor, xa que a autora tamén explora outros temas como a busqueda da felicidade, a fraxilidade das relacións, o divorcio de Carol e a batalla pola custodia da súa filla, e os os prexuízos sociais da época.

Esta é unha novela que está escrita desde o punto de vista de Therese, cunha narración na que nos permite coñecer os seus sentimentos e preocupacións; ademais é a través dos ollos de Therese que nós coñecemos a Carol e a súa personalidade, algo ao que tamén contribúen os excelentes diálogos que as nosas dúas protagonistas comparten. E tendo todo isto en conta, é normal pensar que todos os problemas e situacións polas que pasa a súa relación é un dos puntos fortes desta novela, porque a pesar de todo estas dúas mulleres seguen apostando pola súa relación e por ser fieis a elas mesmas, primeiro nese momento no que se coñecen, que logo se transforma nos primeiros encontros e esa viaxe que fan por diferentes estados, e chegamos a ese final que xa é parte da historia da literatura.

Para concluír, gustaríame moito recomendar “Carol” de Patricia Highsmith (Kalandraka Editora), é unha novela pola que non pasa o tempo e as suas personaxes son desas que conquistan aos lectores. Patricia Highsmith é un dos nomes propios da literatura universal, e é tamén grazas a unha historia como esta, na que se parte dunha vivencia persoal da propia autora, que podemos apreciar a súa gran mestría para a narrativa, xa que é capaz de transformar o persoal no universal, e atrapar aos lectores desde as primeiras páxinas ata o final. Eu pola miña banda seguirei lendo a Patricia Highsmith.

Recensión: O ano do pensamento máxico de Joan Didion

O dó non coñece distancias. O dó ven en ondas, paroxismos, aprehensións repentinas que afrouxan os xeonllos, cegan a vista e aniquilan a normalidade da vida.

Ninguén pode dubidar de que Joan Didion é un dos grandes nomes da literatura estadounidense, unha figura tanto admirada polos seus millóns de lectores como respetada pola crítica; e é por iso que o seu pasamento en 2021 supuxo unha gran perda. Por sorte quédannos os seus libros, varios títulos imprescindibles para comprender aquela California de finais dos sesenta, e outros que tratan temas máis íntimos e persoais.

Encadrado nesta segunda categoría, poderiamos dicir que se atopa o que talvez sexa o seu libro máis coñecido, refírome a “O ano do pensamento máxico”, que foi publicado orixinalmente no ano 2005, e que desde o ano pasado podemos ler en galego grazas á marabillosa tradución de Eva Almazán para Rinoceronte Editora.

Estamos ante unhas memorias nas que a propia Joan Didion relata a súa experiencia á hora de afrontar a repentina morte do seu marido, John Gregory Dunne; e trátase dun libro que a fixo merecedora do premio ao mellor libro de non-ficción nos National Book Awards do 2005. Pero non debemos pensar que estamos ante un libro que se centra exclusivamente no tema do dó, porque tamén é unha forma moi apropiada para render homenaxe a ese matrimonio tan especial que tiñan Didion e o seu marido.

Emocións e sentimentos relacionados coa morte do seu marido, que se mesturan cos que lle provocan a delicada situación pola que está a atravesar a súa filla, Quintana, quen por aquela época atopábase hospitalizada debido a unha pneumonía que terminou nunha sepsis. E talvez esta sexa unha das claves do libro, xunto con ese estilo tan sinxelo e pulcro, a autora constrúe un texto que conmove a quen se achega ás súas páxinas, apelando a unhas emocións e sentimentos que o lector fai propios; e en certa maneira podería dicirse que estamos a ler unha especie de novela que trata sobre a vida.

Para terminar, gustaríame recomendar a lectura de O ano do pensamento máxico de Joan Didion (Rinoceronte) a todas as persoas que queren ler un gran libro que as faga reflexionar, e que as levará a repasar momentos da túa propia vida na que experimentaches esas mesmas emocións. Algunhas pasaxes do libro son conmovedores, e ao terminar de lelas daste conta de que tes os ollos un pouco chorosos; pero definitivamente esta é unha desas lecturas que merecen moito a pena.

Reseña: Las olas de Virginia Woolf

Me gustaría empezar diciendo que esta es una entrada que me hace especial ilusión, no sólo porque es la primera reseña del año, sino que además se trata de un libro al que le tenía muchas ganas y que me ha permitido acercarme por primera vez a la obra de Virginia Woolf, el libro en cuestión se titula “Las Olas”, y lo podéis encontrar en esta maravillosa edición de Edhasa con una traducción de Dámaso López revisada en 2022.

En esta novela conoceremos la vida de seis amigos, Susan, Bernard, Rhoda, Louis, Neville y Jinny, y lo haremos desde la infancia hasta la vejez. Poco a poco, Woolf, nos va mostrando la vida de estos personajes, con sus secretos, dudas, sueños y temores. En cada una de las diferentes partes en las que está dividido el libro nos encontramos con una descripción de la naturaleza, que hace referencia a un momento del día, el cual corresponde a las diferentes etapas de la vida de los personajes, y es como si el transcurrir de la vida humana se resumiera en un sólo día.

Las olas tiene un lenguaje muy poético y preciosista, especialmente en las descripciones de la playa, y posee un tono un poco melancólico; además de emplear diferentes técnicas narrativas vanguardistas como el uso del monólogo interior y el flujo de consciencia, en donde podríamos decir que las seis voces de los diferentes personajes se terminan convirtiendo en una única voz.

Por una parte es una novela sin argumento, la novela carece de trama, no relata situaciones ni eventos, y cuando lo hace es con una especie de brochazos que la autora utiliza a modo de fondo para las descripciones líricas e intimistas de los personajes, pero no hay una historia que contar. Es por ello que debemos poner un poco de interés en los temas, como puede ser los cambios que experimentamos cuando pasamos de la infancia a la adultez; el ser consciente del paso del tiempo; y el tema de nuestra propia identidad respecto a la identidad de grupo que forman estos personajes.

A modo de conclusión, me gustaría decir que muy probablemente esta sea una de las novelas más extraordinariamente escritas que se han publicado. La lectura de Las Olas (Edhasa, Mayo del 2022) ha sido una gran forma de empezar este año lector, y de verdad espero seguir describiendo más obras de Virginia Woolf en los próximos años. Las olas es uno de esos libros que van creciendo hasta atraparnos en sus páginas, y es por ello que me parece un libro muy recomendable para quienes quieran disfrutar de una experiencia lectora en todos los sentidos.

Reseña: Indiana de George Sand

Hoy quiero dedicarle una entrada a un libro que me ha ayudado a reencontrarme con todo lo que me gusta de la literatura clásica, una historia que estoy seguro de que tardaré en olvidar, porque ciertamente he disfrutado mucho mientras lo estaba leyendo; me refiero a “Indiana, o las pasiones de Madame Delmare” de la autora francesa Amantine Aurore Dupin (George Sand), y que podemos leer en castellano gracias a la traducción de Eva María González Pardo para Editorial dÉpoca, en una edición estupenda en tapa dura y que cuenta con muchas ilustraciones.

Esta novela publicada en 1832 lleva por título el nombre de su protagonista, Indiana, una mujer joven que tiene raíces en la Islas de Reunión (una colonia francesa durante la época en la que se desarrolla la trama, y que actualmente pertenece a los territorios de ultramar de Francia) pero que ahora vive en Lagny, un pequeño castillo de Brie (París). Indiana es la esposa del viejo coronel Delmare, quien ya se encuentra retirado y que ejerce como patrón tanto de sus sirvientes como de su mujer.

Obviamente el tema del amor es central en esta novela, empezando con la desdichada de Indiana, quien se ve atrapada en un matrimonio sin pasión, lo que incluso ha terminado por repercutir en su propia salud. Así como todo lo que ocurre cuando una mujer casada encuentra ese amor verdaderamente correspondido fuera del matrimonio, y todas las emociones que vivirá Indiana durante su relación con Raymon de Ramière. Pero también es muy importante el tema de los secretos, no sólo por tener que ocultar su relación al coronel y a la sociedad, sino que a lo largo del libro seremos testigos del peso que acarrea guardar un secreto y tratar de ocultar la verdad.

Otra cosa que me ha encantado de este libro es lo bien recogida que está la esencia de aquella época, no sólo por el papel que juega la sociedad a la hora de censurar el comportamiento de Indiana, sino que además la escritora es capaz de reflejar todos los cambios sociales y revueltas que marcaron parte de la historia más reciente del país galo (La Revolución de 1830). Y mencionar también esos capítulos del último tercio de la novela donde la acción se traslada a Isla Reunión, en donde descubriremos la forma de vida de algunos nobles franceses que se veían obligados a abandonar Francia para empezar una nueva vida.

Aunque esta es una novela en donde encontramos varios personajes que son inolvidables, y que nos muestran todas las contradicciones del ser humano. Y es cierto que podemos afirmar que son los personajes como el de Indiana los que se ganan rápidamente el corazón de muchos lectores; me parece que hay que dedicarle unas líneas a un personaje como el de Sir Ralph, el primo de Indiana, quien, sin destripar nada, he de decir que gana mucho con el transcurrir de las páginas hasta convertirse en un personaje fascinante, y además siendo protagonista de dos de los momentos más emotivos de la novela.

Finalmente, me parece que puede ser muy recomendable la lectura de “Indiana” de Amantine Aurore Dupin (Editorial dÉpoca), especialmente para todas aquellas personas que quieran sentarse a leer una de esas grandes historias que están narradas a la perfección. Este es uno de esos libros que se disfrutan más cuanto más avanzamos en su lectura, ya que va ganando profundidad y van apareciendo nuevos matices que llevan a que el lector reflexione sobre lo leído.

Recensión: A Garza en chamas

Nesta nova entrada quixen dedicarlle unhas palabras a un libro moi especial que recompila varios dos relatos máis destacados, e que saíron premiados nas tres últimas edicións disputadas do premio Manuel Murguía. Este fascinante libro que publica Alvarellos Editora, e que leva por título “A Garza en chamas”, nela recompílanse os nove relatos premiados no Certame de Narracións Breves organizado polo Concello de Arteixo entre os anos 2019 e 2021, e que contou con Alfredo Ferreiro como director literario.

Entre as páxinas de leste “A Garza en chamas” atopamos autores como por exemplo, Daniel Barral, Patricia Torrado Queiruga e Arantza Portabales quenes foron os tres gañadores dos certames de 2019, 2020 e 2021, respectivamente; ademais de Tito Pérez Pérez, Esteban Brea Castro e Gabriel Gómez Estévez que lograron o segundo premio; e ademais os textos de Francisco Rozados Rivas, Alex Mene e Cecilia F. Santomé que foron distinguidos co terceiro premio.

Considero que o nivel dos relatos é realmente bo, e teño que dicir que a extensión dos mesmos é moi agradable para todo tipo de lectores, o máis extenso ten sobre trinta páxinas mentres que os máis breves teñen algo máis de dez. Este é un libro que pode ser ideal para combinar con outras lecturas, ou poder lelos todos xuntos durante unha fin de semana. Pero tamén teño que dicir que me parece moi recomendable ler xuntos os tres relatos de cada certame.

Un dos contos que máis me gustou é “Silencios náufragos” de Patricia Torrado Queiruga, trátase dunha historia onde coñecemos á profesora Rosalía Knowlan, quen se atopa en Irlanda para coñecer o lugar onde naceu o seu avó. Trátase dunha viaxe que ademais de ser pola memoria deste home que abandonou a Illa Esmeralda e chegou a galícia no ano 1846, e ademais encerra un misterio ao redor dun barco que naufragaba nas costas irlandesas.

Tamén moi recomendable “Xanelas” de Arantza Portabales, onde temos un triángulo de personaxes que son os que fan mover a trama. A acción desenvólvese en Amsterdam, o lugar onde vive a nosa protagonista, a pesar de que o piso foi de Manu, pero Manu xa non está; e agora ela vese con Koert quen lle ensina a ir en bicicleta. Destacar a figura tan presente de Manu, a pesar da súa ausencia.

Outro deses relatos que tamén merece moito a pena, é “Crónica de ningures” de Francisco Rozados Rivas, un relato no que coñecemos a Bieito, que vive só na aldea de Entrepenas e só ten unha misión, a súa misión é esperar á morte. Con referencias a Risco e Neira Vilas, imos descubrindo como esta aldea é un lugar dominado por unha paisaxe feroz, un lugar duro e triste, onde a vida é monótona e poucas cousas ocorren. Un lugar que dá para reflexionar sobre os fillos que se van ou se perden, sobre os recordos do pasado, os contos da avoa, o lobo e a morte. Eu me quedo coa seguinte frase que define moi ben o que nos podemos atopar neste marabilloso relato, “Entrepenas é quedo, breve e melancólico ata semellar exento de se mesmo”.

Para concluír, gustaríame recomendar a lectura de “A garza en chamas” un libro que recolle diferentes relatos, con autores que teñen diferentes estilos, pero todos eles teñen en común que son capaces de atrapar ao lector entre as súas páxinas. No persoal teño que dicir que non coñecía o certame de narracións breves Manuel Murguía, e paréceme que non pode haber mellor maneira de achegarse que con este libro de relatos que gocei desde as primeiras páxinas e ata chegar á última.

Reseña: Y eran una sola sombra de Isabel-Cristina Arenas Sepúlveda

Más información en la web de Candaya.

Muchas veces cuando estamos buscando nuestra próxima lectura entre los muchos libros interesantes que queremos leer nos encontramos con libros que nos llaman la atención por su historia, que conectan con nosotros sólo con leer unas pocas líneas de la información que sale en la contraportada; pero otras veces ese libro conecta contigo de otra forma distinta, y esto fue lo que me llevó a acercarme a este libro de Isabel-Cristina Arenas Sepúlveda que se titula “Y eran una sola sombra” y que podéis encontrar publicado por la editorial Candaya.

Este es un libro que recoge una pequeña historia familiar encuadrada dentro de un gran período de tiempo, que para algunos nos acerca a una época desconocida pero en la que encontraremos sentimientos conocidos, ya que los grandes protagonistas de esta novela , Isabel y Alfredo, son personas que no por ser extraordinarias dejan de ser normales y cercanas.

Un libro sobre la memoria y la familia, pero también sobre la pérdida de una madre y una esposa. Y como se puede apreciar este es un libro que recoge en sus páginas, y de una manera muy notable, ese aspecto más centrado en las relaciones humanas, y en primer lugar están las relaciones familiares que la autora nos trae de primera mano al centrar la historia en sus propios abuelos; pero lo hace sin dejar de transmitir lo que estaba ocurriendo en aquella época en Colombia, y esto es algo que también está muy presente en la novela.

Una Colombia que conocemos a través de la fábrica de tabaco y la zapatería, Calzado «El Cisne», dos lugares que son sitios de referencia durante toda la historia, el primero asociado con Isabel, mientras que la zapatería que regenta Alfredo está asociada a toda la familia, y además es un emblemático enclave en el que trascurrirán muchos acontecimientos importantes. Y como no podía de ser de otra manera estos lugares también son mencionados en uno de los pasajes más interesantes del libro, me refiero a la serie de entrevistas que la propia Isabel-Cristina Arenas Sepúlveda realizó con su abuelo entre 2000 y 2006.

Para terminar la entrada me gustaría destacar que hay muchas pequeñas historias que también se han ganado un hueco en este libro, y al hacerlo lo han enriquecido, como la de Octavio y los pájaros, la del Chucho y sus zapatos especiales, o la relación madre hija entre Isabel y Luz que es especialmente emotiva en los últimos capítulos. También señalar que el libro está repleto de testimonios fotográficos que ayudan a que la inmersión en esta historia sea aún mayor, pues de verdad se aprecia que la autora no sólo conoce sobre lo que está escribiendo sino que además quiere que el lector se sienta parte de ella. Y es por ello que quiero recomendar la lectura de este “Y eran una sola sombra” de Isabel-Cristina Arenas Sepúlveda (Candaya, abril 2022) un libro para disfrutar y reflexionar.

Reseña: Gato en el camino de Nicanor Parra

Más información en la web de Libros del Zorro Rojo

Hoy quiero comentar un pequeño libro, que a pesar de su breve extensión sorprenderá a todos los que decidan acercarse a sus páginas y darle una oportunidad. El libro en cuestión se titula “Gato en el camino”, y lo firma el escritor chileno Nicanor Parra, quien fuera distinguido con el Premio Miguel de Cervantes en 2011; este es un cuento que podemos volver a disfrutar gracias a la editorial Libros del Zorro Rojo, quienes pusieron todo su buen hacer y un gran cuidado en los detalles para hacer de la lectura de este libro toda una experiencia que se complementa con las ilustraciones de Joan Casaramona.

De “Gato en el camino” me gustaría mencionar que fue el primer relato que Nicanor Parra publicó, y lo hizo a la temprana edad de veinte años, y fue en la Revista Nueva. Debemos tratar de entender que en 1935 el panorama literario era muy diferente al que tenemos en la actualidad, porque en aquella época las revistas literarias gozaban de gran prestigio, así que conseguir publicar un cuento era un gran éxito para los escritores que estaban empezando.

La historia de la publicación de esta obra es también interesante, así que invito a los interesados a que investiguen qué reacciones suscitó en aquella época un texto que el propio autor definida como <<un anticuento>> y <<que no tenía nada de cuento tradicional>>; y del que ahora podemos decir que es una obra que puede servir como carta de presentación de la rica producción literaria de Parra.

A pesar de que la trama es sencilla, y la historia es realmente breve, podemos decir que en este libro nos vamos a encontrar con un gato que es abandonado por todos aquellos que se cruzan en su camino, algo que no parece afectar en gran medida a nuestro protagonista quien terminará haciendo un viaje lleno de encuentros y rechazos. Obviamente, este es un texto con un claro matiz infantil, algo que se puede desprender del tono desenfadado de la narración; pero también es cierto que se pueden hacer otras lecturas.

Para poner el punto final a esta entrada me gustaría recomendar la lectura de Gato en el camino de Nicanor Parra y que publica Libros del Zorro Rojo, es un libro perfecto para leer en una tarde y se disfruta mucho con las ilustraciones que acompañan al texto.