Hoxe quero comentar un libro, que a pesar de que eu xa sabía que me ía a gustar, terminou impresionándome moi positivamente, refírome a “Deixádenos remar” de Ana Cabaleiro (Edicións Xerais de Galicia, setembro 2021), e digo que impresionoume moi positivamente porque paréceme que esta terceira obra publicada pode ser a mellor da autora nada en Saídres.
Deixando ao carón o feito de que “Deixádenos remar” foi finalista do Premio Xerais 2020, paréceme que este é un libro no que podemos subliñar tanto a narración áxil, con capítulos curtos, que fan que a historia avance e gañe en riqueza e matices; e tamén o sentido do humor que está presente desde as primeiras páxinas e ata o final. Dous factores que converten esta lectura nunha gran experiencia, e fan que cada día queiras ler unhas páxinas máis.
A historia trata sobre a vida duns veciños que ven trastornada a sua vida coa construción dunha urbanización preto das suas casas, e de como a chegada dos novos veciños derivará nunha especie de rivalidade na que se suceden unha serie de episodios que poñen de manifesto a gran diferenza entre os novos e os veciños de sempre.
Pero debemos mirar máis lonxe do conflito veciñal, que serve á autora para presentarnos a diversos personaxes coas súas historias, e nas que atoparemos diferentes temas de actualidade por exemplo a familia, a saúde mental e os coidados, a idiosincrasia desa comunidade, a precariedade laboral, o sentimento de pertenza, e mesmo atopamos un par de páxinas dedicadas a unha fugaz «historia de amor» entre dous mozos de diferentes zonas do barrio. Teño que confesar que me parece un gran acerto o incluír diferentes puntos de vista, é algo que fai que a historia sexa coral e que cada tema reciba a súa debida atención por parte dos lectores.
Tamén me gustaría comentar a portada do libro, paréceme que os libros de Ana Cabaleiro sempre empezan na portada, e neste caso podemos dicir que non se trata dunha simple imaxe, e de feito está moi relacionada coa propia historia. A imaxe da portada é de Andrés Meixide, mentres que o deseño da capa corresponde a Elemental / Manuel Martiez.
E non quero deixar de mencionar unha das miñas pasaxes favoritas do libro, tratase dun capítulo chamado “Rúa do Sal, n.º 10, baixo”, e no que se nos presenta a tarefa que leva a cabo a artista téxtil María Azul, un personaxe fascinante, que está a bordar unha serie de retratos das señoras que ela coñeceu na súa infancia e son parte da comunidade na que creceu. Con cada retrato coñecemos unha serie de pinceladas da vida destas mulleres, mulleres moi reais que os lectores non terán ningún problema en recoñecer e sentir como que tamén forman parte dos seus propios recordos.
Para rematar, non me queda máis que recomendar a lectura de “Deixádenos remar” de Ana Cabaleiro, a súa primeira obra en Xerais, porque me parece que é un deses libros que de verdade merecen moito a pena, onde descubriremos historias moi próximas e temas de interese, todo cun sentido do humor realmente marabilloso. Tamén quero comentar que a pesar de que esta novela ten menos de cento cincuenta páxinas, podemos afirmar que está chea, e ademais é totalmente adictiva.
Daybreak Over the Ocean 